Uzaktan üzülüyorum, elimden geldiğince yardım ediyorum ama yine de ordaki durumu çok iyi anladığımı düşünmüyorum..Filmler sayesinde beton binanın insanı üzerine yıkılmasını hayal edebiliyorum ama yine de anlayamıyorum. O an neler çeker insan, neler düşünür, çok acı çeker mi bunu hayal edemiyorum. Kaldı ki o enkazın,betonların altında nasıl bekler umutsuzca,birine sesini duyurmak için neler yapar bilmiyorum. O an neler düşünür bilmiyorum..
Hayat devam ediyormuş gibi işe gelip gidiyoruz hepimiz,akşamları görüntüleri izliyoruz,gündüz gazeteleri okuyoruz,ağlıyoruz,üzülüyoruz ama orda soğuktan donan insanları bir anda sokakta kalan kazağı,çorabı,montu zaten olmayan ve şimdi hiç olmayan insanları anlayamayız. Başa gelmeyince anlaşılmaz..
Çoğu zaten gariban olan insanları görünce olan hep yine onlara oluyor diye düşünmeden edemiyorum..Ancak kerpiç ev yapacak gücü olan amcam yıkılan evin altından toprağı elleriyle kazıp ablasını,kardeşini çıkartmaya çalıştığını anlatırken arkadaki beton evin yıkılmadan ayakta durması bir nevi meydan okuma bir nevi ben gücümle paramla yaşıyorum,ayaktayım demesi..
Şunu diliyorum cann-ı gönülden, şu yıkılan binaları yapanların ölümleri de en az bu binalarda ölenler kadar acı olsun. Ailelerinin acısını yaşasınlar,sürünsünler ve acı çekerek ölsünler..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder